http://www.phno
mpenhpost.com/index.php/2012022254670/LIFT/revitalising-ratanakiri.html
នៅសម័យនេះ មិនមានកន្លែងណាដែលយើងមិនអាចទៅដល់នោះទេ ទោះបីជានៅបណ្ដាខេត្តឆ្ងាយៗយ៉ាងណាក៏ដោយ ជាឧទាហរណ៍ ខេត្តមណ្ឌលគីរី ព្រះវិហារ ឧត្ដរមានជ័យ និង ខេត្តរតនៈគីរីដែលជាខេត្តឆ្ងាយបំផុតក៏យើងអាចធ្វើដំណើរទៅដល់បានដែរ។
ទន្ទឹមនិងនេះ ការអភិវឌ្ឍន៍ មិនមែនសំដៅរកការអភិវឌ្ឍន៍តែនៅទីប្រជុំជននោះទេ គឺក៏មានអភិវឌ្ឍន៍នៅ តាមតំបន់ដាច់ស្រយាលផងដែរ។ក្នុងបរិបទនេះ យើងត្រូវពិនិត្យមើលបណ្ដាខេត្តឆ្ងាយៗដូចជា ខេត្តរតនៈគីរីជាដើម ហើយថ្មីៗនេះ កំណត់ផ្លូវថ្មីស្រលាងមួយខ្សែរត្រូវបានសាងសង់មកដល់ខេត្តភាគឥសាន្តមួយនេះ ។
តើនឹងមានអ្វីផ្លាស់ប្ដូបន្ទាប់ពីប្រព្ធ័នហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយាលបានកំពុងរីកចំរើនបន្តិចម្ដងៗ?តើយុវវ័យនៅ ទីនោះនឹងអាចទទួលបានអ្វីពីការអភិវឌ្ឍន៍បែបនេះ?
លោក ហាក់ ប្រុសក្នុងវ័យ៣០ឆ្នាំជាអាជីករលក់បាយនៅ បរិវេនរមណីយដ្ឋានបឹងយក្សលោមបានឲ្យដឹងដែរថាតាំងពីផ្លូវថ្មីបានត្រូវស្ថាបនា ភ្ញៀវមកទស្សនាមានការកើនឡើង«៦០%គឺជាអ្នកទេសចរណ៍ក្នុងតំបន់ រឺឯ៤០%ជាអ្នកទេសចរណ៍បរទេស»។
លោក សុខ សុធារិទ្ធឹមានអាយុ២២ឆ្នាំ ក៏បានប្រាប់ឲ្យដឹងថា ជាការពិត គាត់មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តកំពង់ចាម តែគាត់បានមករស់នៅ និងធ្វើការនៅរតនៈគីរីអស់រយៈពេលជិត៦ឆ្នាំហើយ។ ធារិទ្ធឹបាននិយាយទៀតថា ប្រព័ន្ធទឹកស្អាត និងអគ្គិសនីមិនមានចោតជាបញ្ហានោះទេ ពីព្រោះវាមានយូរមកហើយ ប៉ុន្តែបញ្ហាដែលផ្ដោតសំខាន់ផ្លូវ។ វាពិតជាល្អសំរាប់សិស្សនៅទី នេះ ទោះបីជាមានដីហុចបន្តិចក្ដី វានឹងមានភាពល្អប្រសើរនៅពេលខាងមុខ។
លោក ហាក់ ប្រុសក៏បានវែកញែកបន្ថែមថា វាក៏មានទាំងលទ្ធផលវិជ្ជមាននិងអវិជ្ជមាន។ វានឹងមានការផ្លាស់ប្ដូបន្តិចបន្តួចចំពោះយុវជន ពីព្រោះទោះបី ខេត្តនេះបានទទួលចំនួនអ្នកទេសចរណ៍កើនឡើង ក៏យុវជនយើងបានទទួលការងារតូចតាចផ្សេងៗដូចជាអ្នកលក់រឺផ្ដល់សេវាកម្មការងារ។ លោកបន្តថានិយាយពីផ្ដល់ល្អចំពោះវិស័យអប់រំ លោកមិនសូវមានជំនឿប៉ុន្មានទេ។
បើតាមលោក ង៉ែត ពិទូ ប្រធានមន្ទីទេសចរណ៍ក្នុងខេត្តរនតៈគីរីថា ខេត្តរនតៈគីរី ជាតំបន់អេកូទេសចរណ៍មួយក្នុងចំនោម៤ខេត្តភាគ ឥសាន្តក្នុងប្រទេសយើង« ក្នុងឆ្នាំ ២០១៥ ភ្ញៀវទេសចរណ៍ នឹងត្រូវកើនឡើងដល់ទៅ៣០ម៉ឺននាក់ក្នុងមួយឆ្នាំ បន្ទាប់ពីផ្លូវជាតិលេខ៧៨ ដែលចាប់ផ្ដើមពី អូពង់មាន់ មកដល់ក្រុងបាលុងទីរួមខេត្តរតនៈគីរី»។
លោក ពិទូបានមានប្រសាសន៍បន្តថាចំនួនសិស្សនិងនិសិត្សដែលចង់រៀនមុខវិជ្ជាទេសចរណ៍បានកើនឡើង ប៉ុន្តែលោកក៏ទទួលស្គាល់ដែរថាវាជារឿងពិបាកដែលនិយាយថាអត្រាចំនួនសិស្សមុខជំនាញផ្សេងទៀតកើនឡើងដែរ។ លោកគ្រាន់តែបញ្ជាក់ថា អ្វីដែលលោកបានដឹងគឺផលប្រយោជន៍ភាគច្រើនដែលបានមកពីវិស័យទេសចរណ៍គឺបានធ្លាក់ទៅដល់ប្រជាជនក្នុងសហគមន៍ផ្ទាល់ ដូច្នេះតិចរឺច្រើន យុវជនយើងនឹងបានទទួល។
អ្នកស្រី ចាន់ ខាំឃឿ ប្រធានមន្ទីអប់រំ យុវជន និង កីឡាខេត្តរតនៈគីរីបានមានប្រសាសន៍ថា អត្រាបង់បោះការសិក្សាក្នុងខេត្តរតនៈគីរីត្រូវបានកាត់បន្ថយបើប្រៀបធៀបទៅនិងឆ្នាំមុនៗពីព្រោះមន្ទីបានពង្រីកវិទ្យាល័យទៅកាន់ស្រុកឆ្ងាយៗដូចជា អូយ៉ាដាវ បរកែវ និង អណ្ដូងមាសជាដើម។កាលពីមុន ខេត្តនេះមានតែវិទ្យាល័យចំនួន២តែប៉ុណ្ណោះ តែបច្ចុប្បន្នវិទ្យាល័យចំនួន៥បានកំពុងដំណើរការ។
អ្នកស្រីក៏បានទទួលស្គាល់ផងដែរថា បញ្ហាធំគឺសិស្សដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីវិទ្យាល័យ ពីព្រោះខេត្តនេះមានសាកលវិទ្យាល័យតែមួយ ហើយមុខជំនាញក៏មិនមានច្រើនដែរ ដូច្នេះសិស្សដែលមានលទ្ធភាព ពួកគេបន្តការសិក្សាក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ ប៉ុន្តែសិស្សមានជីវភាពខ្សត់ខ្សោយ អាចត្រឹមតែរកការងារធ្វើតាមសហគមន៍ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ បញ្ហានេះ មន្ទីអប់រំមិនទាន់អាចឆ្លើយតបបាននៅឡើយទេ។
លោក ចាន់ ង៉ុកអាយុ២៦ឆ្នាំ ជាជនជាតិ ក្រិង មានស្រុកកំណើតក្នុងខេត្តរតនៈគីរី តែលោកបានបន្តការសិក្សានិងរស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ លោកជានិសិត្សពេទ្យឆ្នាំទី៦ នៃសាកលវិទ្យាល័យសុខាភិបាល បានឲ្យដឹងថាការអភិវឌ្ឍន៍នៅតំបន់នេះ យុវជនហាក់បីដូចនៅមិនទាន់មានការចូលរួមអ្វី មួយជាដុំកំភួននោះទេ ទោះបីជាមានអង្គការ ក្រៅរដ្ឋាភិបាល រឺជាតិក្តី ។និសិត្សពេទ្យរូបនេះបានបន្តទៀតថា នៅទីនេះ វាតែងតែ មានបព្ហាខ្លះៗដែលទាក់ទិន និងការរស់នៅ សុវត្តិភាពសន្តិសុខជូនប្រជាពលរដ្ឋ ព្រមទាំងសេវ៉ាសង្គម។វាមិនខុសពីស្ថានភាពនៅតំបន់ផ្សេងៗទេ ។
លោកង៉ុកបាននិយាយបន្តថា ដូចនេះ ចំនុចដែរសំខាន់នៅសហគមន៍នេះ ត្រូវធ្វើយ៉ាងណាឲ្យ ពួកគេ បានយល់ពីសារប្រយោជន៍ នៃការអភិវឌ្ឍន៍ យ៉ាងដូចម្តេច? ជំរុញឲ្យពួកគេរៀនទទួលពីអ្វីដែលថ្មីៗ ដែលជាការរីកចំរើនដល់សហគមន៌គេ និង គ្រួសារជាបព្ហាចំាបាច់បំផុត។ជាពិសេសនេះ ឲ្យពួកគេ រៀនសូត្រ និងដឹងពីជោគវាសនាអនាគតពួកគេ ចំពោះការអប់រំ បព្ហាដីធ្លី បព្ហាព្រៃឈើ បព្ហានយោបាយខ្លះៗផងដែរ។
និសិត្សពេទ្យជនជាតិភាគតិចរូបនេះបានអះអាងថា បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សាផ្នែកសុខាភិបាល លោកនឹងត្រលប់ទៅអភិវឌ្ឍន៍សហគមន៍របស់លោកវិញ តែលោកត្រូវតែត្រៀមខ្លួនទុកជាមុនដូចជា «យើងត្រូវរៀបចំបរិបទរស់នៅ ផ្នត់គំនិត។ ផ្នែកនយោបាយ ក៏ជាផ្នែកមួយដែលយើងត្រូវពង្រឹកផងដែរ។ខ្ញុំនិងព្យាយាមរកមូនិធិដើម្បីអភិវឌ្ឍសហគមន៍ខ្ញុំ»។
លោក ចាន់ ង៉ុកបានបន្តថា ស្របនិងការអភិវឌ្ឍន៍ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធស្អាត លោកក៏សូមឲ្យ រដ្ឋាភិបាល ត្រូវពង្រឹងនូវសេវ៉ាសង្គមជាចាំបាច់ បព្ហាពុករលួយតាមសាលារៀន ក៏ដូចជាស្ថាប័នរដ្ឋផ្សេងៗផងដែរ សេវ៉ាពេទ្យ និងសេវ៉ាសាធារណផ្សេងៗទៀត ជាបព្ហាដ៏ក្តៅកគុក ហើយនេះជាវិធីដើម្បី ឲ្យយុវជនបានទទួលនូវតម្តាភាពការអភិវឌ្ឍន៍ ឲ្យបានសមតុល្យក្នុងសង្គម។
No comments:
Post a Comment